Onze Gentle Giants
Bono's verhaal
Deze kanjer kwam op ons pad nadat wij van verschillende kanten werden benaderd. In eerste instantie dachten wij dat onze hulp niet nodig was omdat er al mensen mee bezig waren en het gaat ons er niet om wie de hond redt maar dat hij wordt gered, maar al snel werd duidelijk dat onze hulp toch nodig was. Gezien de wet op de privacy kunnen we alleen vertellen dat hij door huiselijke omstandigheden verwaarloosd was. Nadat hij was opgehaald is hij gelijk kosteloos liefdevol door een trimmer behandeld omdat hij vreselijk stonk en de ontlasting was aangekoekt aan zijn achterhand en ook zijn vacht er niet best aan toe was
Eenmaal in de opvang is hij uiteraard onderzocht door een dierenarts en heeft hij inentingen en een wormenkuur gekregen. Ook bleek hij 25 kilo te licht te zijn en had hij veel te weinig spiermassa. Hiervoor kreeg hij speciaal voer wat verdeeld werd over vier maaltijden per dag. Omdat hij zo'n honger had en hij het eten naar binnen schrokte, is hiervoor een aanpassing in de etensbak gemaakt zodat hij rustiger zijn eten op moest eten. Zijn huid was zo geïrriteerd dat hij hiervoor speciale zalf kreeg.
In de weken die volgde ging het lichamelijk steeds beter met hem maar bleek toch dat hij vooral mentaal een behoorlijke klap had gehad. Hij had ook enorme verlatingsangst. Hiervoor hebben wij een Veterinair Natuurgeneeskundig therapeute ingeschakeld en kreeg hij ter ondersteuning druppels.
Bono bleek een bonk liefde te zijn vond niets fijner dan knuffels te krijgen maar ook veel liefde te geven. In de opvang waar hij was woonde nog twee oudere honden maar ook katten en kippen en aangezien dit een boerderij was kwamen er ook vaak dieren aanlopen. De jonge katten nam hij onder zijn hoede en werden door hem liefdevol gewassen. Als je dan weet dat hij enorm kwijlt kun je je wel voorstellen dat de katten kletsnat waren van deze verzorging maar toch lieten ze dit rustig toe.
Omdat hij een jonge reu is en toch behoorlijk sterk besloot de opvang ook met hem naar een hondenschool te gaan want het valt niet mee om zo'n jonge kerel in het gareel te houden als hij door zijn enthousiasme je zo omver trekt om een andere hond te begroeten. Hij bleek enorm intelligent en na twee keer iets uitleggen begreep hij wat er van hem werd gevraagd en deed hij dit uitstekend. Hij begon goed te luisteren en kon daardoor zelfs al af en toe los lopen.
Na een aantal maanden in de opvang was Bono in alle opzichten enorm gegroeid, zowel lichamelijk als geestelijk. Moeiteloos kon hij 7 kilometer mee hardlopen en daarna nog zelfs wandelen. Het was duidelijk dat aangezien zijn leeftijd (bijna 3 jaar) hij behoefte had aan een speelmaatje om mee te kunnen ravotten. Hij was het bejaardenhuis (2 oude honden in het opvanggezin) ontgroeid.
Het belang en geluk van Bono stond, zoals met al onze kanjers, voorop en dus gingen we op zoek naar een forever mandje voor hem. Soms neemt het leven een bijzondere wending want bij toeval kwam hij bij Ellen (een bestuurslid van de stichting) en haar man terecht.
Dit bleek een match in heaven want bij hun wonen ook twee herplaatsers. Een prachtig meisje Fleur en de lieve oude Pablo. Tussen Fleur en Bono was het gelijk liefde op het eerste gezicht en het was aandoenlijk om te zien hoe Fleur hem onder haar pootjes nam alsof ze tegen hem zei: 'het is goed hier en fijn, hier mag je voor altijd wonen”.
En zo is het ook gegaan. Op 19 mei 2019 is Bono, tijdens de voorjaarswandeling van de stichting, officieel overgedragen aan Ellen, Henk Jan, Fleur en Pablo.
Lieve Bono, je had je geen beter mandje kunnen treffen en we zullen je de komende jaren van dichtbij nog vaak zien en kunnen knuffelen.
"Het belang en geluk van Bono stond, zoals met al onze kanjers, voorop en dus gingen we op zoek naar een forever mandje voor hem."
Bono alias Dikkie
November 2024 - een bericht van zijn baasjes
Ons hartje Bono kwam op 22 december 2018 bij ons wonen. Na vier maanden onder de hoede van GGF kwam die boef onze kant op. Hij was toen bijna drie jaar.
Hij kwam, zag en overwon
Wat een portret! Bono was een ongeleid projectiel, verliefd op onze Fleur en vol ontzag voor onze Pablo die in de winter van zijn leventje zat. Wat een heerlijke vrolijke jonge energie hadden we ineens in huis. Normaal komen de kanjers pas vanaf 7/8 jaar bij ons. Dus totaal anders en toch voelde het alsof het zo moest zijn.
Wat vreemd was dat zowel mijn man en ik het gevoel hadden: hij wordt niet oud.
Toen hij net zes jaar was scheurde hij zijn banden volledig af en kreeg hij een TPLO operatie. Door allerlei complicaties piepte ons hartje er bijna tussen uit. Wat een zorgen…. Na een intens revalidatie traject leek alles prima te gaan. Jaar erna begonnen de problemen met zijn rug en andere achterpootje. Daar scheurde zijn banden ook af. Opereren geen optie meer omdat zijn achterhand en rug de revalidatie niet aan zou kunnen. We waren er stuk van en zijn koppie was te sterk en goed om een besluit te nemen.
We hebben met brace en medicatie nog paar maanden intens met elkaar mogen genieten. En toen moesten we het onoverkomelijke besluit nemen. Te jong en oneerlijk, zo voelde het.
Wat een intens dankbare lieve ziel hebben we voor bijna 5 jaar bij ons mogen hebben. Bono alias Dikkie heeft driedubbel intens geleefd alsof hij wist dat hij alles in een kortere tijd moest doen.
We missen Dikkie nog iedere dag
Henk-Jan en Ellen
